اشعار

در دو روز زندگی غربت فراوان دیده‌ام           بـارها از پیکـر خود، رفـتن جـان دیده‌ام

از غروب روز عاشورای سال شصت ویک           بر دل زهـرایـی‌ام زخـمی نمایان دیده‌ام

حج نیـمه کاره‌ام کامل شد و در کـربـلا           عصر عاشورا به جای عید قربان دیده‌ام

در مـنـا آب گـوارا دست زائـرها دهـیـد           حاجی‌ام را در ته گودال عطشان دیده‌ام

زین اسبم را چرا آلوده بر سَم می کنند؟!           من که مرگم را همان شام غریبان دیده‌ام

شرمساری غیـور خیمه را حس کرده‌ام           بر روی مشک عمویم جای دندان دیده‌ام

خنده های حرمله خیلی دل ما را شکست           مادر شش ماهه را با چشم گریان دیده‌ام

کعب نی از شمر و ابن سعد ملعون خورده‌ام           یک حرم را بین آتش مات و حیران دیده‌ام

آن قدر در بین صحرا بر زمین افتاده‌ام           آن قدر در پای خود خار مغیلان دیده‌ام

چـشم من بر آیۀ شـقّ القـمر افـتاده است           آیه خواندن بر درخت از شمس تابان دیده‌ام

خاطرات تلخ شام از خاطرم هرگز نرفت           خـیـزران را بر لب قـاری قـرآن دیده‌ام

یک شب راحت نخوابیدم از آن روزی که من           عـمّه‌ام را بیـن نامحـرم پـریـشان دیده‌ام

با همین چشم ورم کرده خودم جان کندنِ           عـمۀ هم بازی‌ام را کـنـج ویـران دیده‌ام

شبی میـان همین روضـه‌ها قبولم کن            بـه حُـرمـت غـم آل عـبـا قـبـولـم کـن

درون سینۀ من حُبّ مرتضی جاریست            به حق فـاطـمه و مـرتضی قـبولم کن

برای اینکه به وصل تو دلـربـا برسم            گـذاشتـم همه را زیـر پـا، قـبـولـم کن

ز لطف بـی حـدت آقا که کـم نـمی آید            بیا کـرم کن و این دفـعـه را قبولم کن

گـنـاه کـرده ام آقـا، ببـخـش، شـرمنـده            قـبـول، مـن بـدم امّـا شـمـا قـبـولم کن

سـلام مـنـتـقـم کـشـتـه‌هـای دشت منـا            به غـربـت شهـدای مـنـا، قـبـولـم کـن

به حق آن شهدایی که تشنه جان دادند            شبـیـه تـشـنـه لب کـربـلا، قـبـولم کن

به ناله‌های جگـر سـوز حضرت باقر            به روضه خـوان غـم نیـنـوا قبولم کن

به لحظه‌های پُر از ماجرای کوفه و شام            به رأس رفته روی نـیـزه‌ها قبولم کن

منم که عالم هستی گدای کوی من است           منم که کعبه دمادم به طوف روی من است

منم که کوثر و زمزم نمی ز جوی من است           منم که باغ جنان مست عطر و بوی من است

مـنـم که زادۀ پــورِ حـسـیـنِ زهــرایــم

مـنـم کـه بـر هـمـۀ عـالـمـیـن مــولایـم

منی که کل وجودم پر از خدا شده است           به کودکی دل من با غم آشنا شده است

دلم پُر از غـم جانسوز کربلا شده است           به پیش دیده من سر به نیزه ها شده است

چگونه شرح دهم من غمی که بر ما رفت

فقط همین، سر اکـبـر میان سـرها رفت

چگونه شرح دهـم حـال زار قـافـلـه را           چگونه شرح دهم های و هوی و هلهله را

چگونه شرح دهم خـنده های حرمله را           چگونه شرح دهـم رد پـای سـلـسـله را

چگونه شرح دهم روی نـیـزه قـرآن را

چگونه شرح دهم خـیـزران و دندان را

منم که نو گـل پرپر به چشم خود دیـدم           منم که حنجر و خنجر به چشم خود دیدم

منم که پیکر بی سر به چشم خود دیدم           منم که غارت معجر به چشم خود دیدم

چه گویم از غـم خلخـال و جامـۀ پـاره

چه گـویـم از غـم جـانـسوز طفل آواره

پخش سبک

ای حجـت الله بـر زمیـن            بـر مــا امـام پــنـجـمـیـن
حق از تو ظاهر، امام باقر

شهادت تـو، سـوز بـکـای مـا شـد            شـور طـنـین، یا لـیـتـنـای مـا شـد
شهـر مـدیـنه، دارالعـزای مـا شـد
یا؛ امام باقر؛ امام باقر؛ امام باقر(۲)
************************
از ظـلـم و کـیـنـۀ هـشـام            شد از تو هـتک احـتـرام
گریم برایت، جانم فدایت
ظلم دشمن را، به رأفتت دادی جواب            ای بر حریمت، دعا قبول و مستجاب
ما را کن آقا، جزو غلامانت حساب
یا؛ امام باقر؛ امام باقر؛ امام باقر(۲)
************************
بـایـد بـرایت گـریـه کرد            بهـر عـزایت گـریه کرد
نور خدایی، ای کربلایی
آل عـلی را، محنت کـشیـده دیدی            بر حفظ نهضت،قدها خمیده دیدی
در کـربـبلا، سـرها بـریـده دیـدی
آه غریب مادر؛ غریب مادر؛ غریب مادر(۲)

پخش سبک

ســلام کـلّ افــلاک          به محضر تو مـولا

مـحـبـت تـو بــاشـد          تـمـام هـــسـتـی مـا

تـو بـاقـرالعـلـومـی          منـم گــدای کـویـت

بُوَد همیـشه هر جـا          روی دلم به سـویت

مـولا امامِ باقر؛ مـولا امامِ باقر (۲)

**********************

سیـنـه زنان داغـت          همیشه بی قـرارنـد

به قلب عـاشقِ خود          شـور مدیـنـه دارند

دلــم بـگــیــرد آقــا          دم همه دم سُراغت

فــــدای آن مــــزارِ          خاکی و بی‌چراغت

مـولا امامِ باقر؛ مـولا امامِ باقر (۲)

**********************

عــنـایــتـی کـن آقـا          دلـم شـود خــدایـی

شـوم شبـیهِ خـوبان          شـهـیـد کــربـلایـی

گـریـه کـنـم به یـادِ          لالـۀ گـشـتـه پـرپـر

سـیــنـه زنــم زداغِ          تنی که گشته بی‌سر

حسین عزیز زهـرا؛ حسین عزیز زهـرا(۲)

پخش سبک

الا ای کـه نــور خــدایـی           ز رخسار تو گشته ظاهر

عـقـایـد و انـدیــشـه زنـده           شـد از مکـتـب قـالَ باقـر

جواب کـرامات و خـوبی           بگو از چه شد زهر کینه

توجان دادی و درعزایت           شـده کــربــلایـی مـدیـنـه

الا ای دو عـالـم           حـزیـنِ عـزایت

غـریـبِ مـدیـنـه           بـمـیـرم بـرایـت

باقرِ آل عبا؛ یابن الزهرا؛ یابن الزهرا (۴)

***************************

فـدای مــرام و خـصـالـت           وُجــودِ هـمـه عـاشـقـانـت

دعـا کرده ای بر کسی که           به تو کرده ظلم و اهـانت

ببین دل پریشان ومضطر           ز مرثـیـه‌ات مـرد و زنها

عـزای تو چون آتشی شد           به جـان و دل سینه زن ها

مـلائـک به پـایِ           غمت غصه دارند

وبا روضه‌هایت           هـمه بی قـرارند

باقرِ آل عبا؛ یابن الزهرا؛ یابن الزهرا (۴)

***************************

الا ای که بـا نـوحـه و دم           رسیـده به گـردون نوایت

بـیـا و بـگـو بـر محـبـیـن           ز داغِ دل نـــیـــنـــوایــت

بـگـو از سرِ رفـته بر نی           بـگـو از دل پُــر بـهـانــه

بگو از رخ خورده سیـلی           بــگــو از غــمِ تــازیــانـه

بگو ای‌که جانت           شد از غصه بر لب

چه آمـد چـه آمـد           سرِ عـمـهّ زینب

باقرِ آل عبا؛ یابن الزهرا؛ یابن الزهرا (۴)

مـا در بهشت مـرغ غـزلخوان باقـریم            در گـوشه‌ای ز صحـن شبستان باقریم

بـوسـه زنـان پــای غــلامـان بـاقـریـم            بیـچـاره‌ایـم و دست به دامـان باقـریـم

آنقدر لطف و جود و کرم کرده است که            هـمـواره زیـر بـارش بـاران بـاقـریـم

از داغ قـبـر خـاکـی او لطـمه می‌زنیم            بر سیـنـه و به سر زده گـریان باقریم

یکـتـا امام اهـل نظـر یک نظـر فـقـط

 آقـا نمی‌کنی تو ضرر یک نظر فـقط

گرد و غـبار قـبر شما بهتر از بهشت            یک نخ ز شال آل عبا بهتر از بهشت

من که ز تو بهـشت بریـنی نـخـواستم            از من لب و ز تو کف پا بهتر از بهشت

جنت برای اهل نظر.... یک نگاه کن            رحمی کنی به حال گدا بهتر از بهشت

شمعـی کـنـار پنجـره‌های بقـیـع نیست            گـریه کـنـار پنجـره‌ها بهتـر از بهشت

در خواب هم برای تو گـنـبد نساخـتیم

اصلا چـرا برای تو مـرقـد نـساخـتـیم

از این به بعد روضۀ ما می‌شود شروع            با خـاطـرات کـربـبـلا می‌شود شروع

با اشک و سوز و آه و نوا می‌شود شروع            دارد عـزای اهـل ولا می‌شـود شروع

چون گریه‌های آل عبا می‌شود شروع            خونریزی از دو چشم شما می‌شود شروع

این مـاجـرا بگو ز کجا آب می‌خـورد            قـصه ز ظلم آن خـلـفا می‌شود شروع

جسمی میـان آن در و دیوار مانده بود

ردی به سینه از نوک مسمار مانده بود

با پنـج سال سن سرِ بر نـیـزه دیـده‌ای            در زیـر نـیـزه‌ها تن در خـون تپیده‌ای

مثـل رقـیه مثل سکـیـنـه به شهـر شام            تو مـزه‌های ضرب لگـد را چـشیده‌ای

پـای بـرهـنـه بـا تن زخـمـی دویـده‌ای            از روی خـارهـای بـیـابـان پــریـده‌ای

رقاصه ها به دور شما تاب خورده‌اند            دشنام و فحش و زخم زبان ها شنیده‌ای

روضه تمام و این دلمان غرق در غم است

این اولین گـریـز به مـاه مـحـرم است

ای انس وجان محصّل دانش‌سرای تو            وی نُـه سـپـهـر گـوشـۀ دارالـولای تو
پنـجـم وصی خـتـم رُسـل باقـرالـعـلوم            کـلّ عــلــوم در نـفـس جـان‌فـزای تـو

جـابر شـفـا گـرفت ز دست خـدایی‌ات            جبریل فیض می‌برد از خـاک پای تو
پـیـش از شب ولادت تـو خـتـم‌الانـبـیـا            از جـان و دل سـلام فـرسـتـد برای تو
می‌جوشد از کلام خوشت معجز مسیح            نبْوَد عجب به مُرده دهد جان دعای تو
نام تو، خلق و خوی تو، یکسر محمّد است            وجـهِ خـداست روی محـمّـد نـمـای تو
ما را چه زهره تا که ز مدح تو دم زنیم؟            گـویـد خـدا بـرای رسـولـش ثـنـای تو
اهـل سـخـن هـنـوز ز دلـدادگـان حـق            دل مـی‌بــرنــد بـا سـخـنِ دل‌ربـای تـو
با آنـکـه می‌بـرد دل مـا را مـدیـنـه‌ات            پیـوستـه در بقـیـع دل مـاست جـای تو
باشد کجـا به نـزد تو قـابـل، درود ما؟            ای بر تو لحظه لحظه سلام خـدای تو
قبرت خراب و قدر تو باشد بسی بلـند            ای عـرش کـبـریـا حـرم با صفـای تو
ویـرانـۀ بـقـیـع تـو بـاشـد بـهـشـت مـا            ای خـازن بـهـشـت گــدای گــدای تـو
قبر تو در مدینه غریب است و روز و شب            بـاشـد مــدیــنـۀ دل مــا کــربــلای تـو
دشنام خصم را که دهد با دعـا جواب            غیر از تو، ای حلاوت جان در صدای تو
حـاشا که حـقِّ یک سخـنت را ادا کنم            گر صدهـزار بـار کـنم جـان فـدای تو
چون نـور آفـتـاب که تـابـیده بر زمین            پـیچـیـده در سپـهـر معـارف، ندای تو
ما ظرف کوچکیم و عنایات تو، بزرگ            ای وسعت جهان همه ظرف عطای تو
تو دُرّ چار بحری و دریای هفت نـور            نـورنـد نـور جـمـلـه تـبـار و نـیـای تو
طاق است طاق، مؤمن طاق تو در جهان            بـوحـمـزه و هـشـام که آرد سوای تو؟
یـاد آورم ز خــاطـرۀ چـار سـالـگـیـت            از کــربـلا و کــوفـه و شـامِ بـلای تـو
عالم سیاه در نظرت گشت همچو شب            وقـتـی کـبـود شـد بـدن عـمّـه‌هـای تـو
بزم یزید ریخت به هم، رنگ او پرید            وقـتی بـلـنـد گـشـت صـدای رسای تو
گفـتی که حاجـیـان همه ده‌سال در منا            گـریـنـد دور هم هـمگی در عـزای تو
ای پنجـمـیـن معـلـم عـالـم بگـو، بگـو            زهـر هـشام با چه گنه شد جـزای تو؟
تقـدیم توست سوز دل صبح و شام ما            در قـلـب مـا بـوَد غـم بـی‌انـتـهـای تـو
نفرین بر آن گروه که در روضة البقیع            نـگـذاشـتـنـد گـریـه کـنـم از بـرای تـو
تا هست روح در تن و سوزش درون جان            «میثم» بوَد هماره قـصیـده سـرای تو

دستِ دعــا بـلـنـد، مـفـاتـیـحْ پـیـشِ رو            اشکت چو دانه دانـۀ تـسبـیح پیش رو

در تو پرنده‌ای‌ست نشسته به خونِ خویش            با خاطرات زنـده به تصریح پیش رو

گاهی صدای گریه به هم می‌زند تو را            اشکِ تو روشنـای مصابـیح پـیش رو

قـرآن گشوده‌ای سرِ درس اصول دین            تصویـرهای زنـده به تـلویح پیـش رو

بر روی نیزه‌ها "جُمِعَ الشمسُ والقمَر"            دنـیـایی از اشـاره و تـلمـیـح پیش رو

نم نم که می‌رسی لـب گـودال قـتـلگاه            قـرآنِ پـاره پـاره به تـشـریح پیش رو

تـو راوی و مـفــسّـر قــرآن نـاطــقـی            گـنـجـیـنـۀ مـعـارف و بحـر حـقـایـقـی

مــیــراث دار آیــنـه‌هـا در مــدیـنـه‌ای            تو خطبه خوانِ خون خـدا در مدینه‌ای

شهری پر از شکسته دلی‌های نخل و چاه            ایـن پـایـتـخـتِ آهِ امــیــران بـی‌سـپــاه

شـهـرِ مـزار مـخـفـی آیـیـنـه در غـبار            این بارگـاه اعـظـمِ غـم‌های ریشه دار

شـهـر شـکـسـتـنِ دل نـامــوس بـاغ‌ها            آوردگــاهِ خــوانــدن جــمــع کـلاغ‌هـا

این شهر، جای خنجر کاری ست در دلش            از لاله‌ها چه باغ و بهاری ست در دلش

تو غـایـت مکـاشـفـه‌هـای حـمـیـده‌ای!            ابـر کـرامـتـی که به بـاران رسیـده‌ای

معیار اعـتدالی و حُسنت زبانزد است            صورت و سیرتت همه عین محمد است!

دریـای دانـشی! پـسرِ سجـده‌های نـاب            فــرزنــد زادۀ دو جــمـالِ پُـر آفـتــاب

خونِ حسین در رگ تو، شهد عاشقی‌ست            آیینه خـانه‌های دلت، مهد عـاشـقی‌ست

در مذهب نگـاه تو قـرآن مجـسّم است            اعجازِ خلقتی تو و فیضت دمامدم است!

حُـسن خـتـام خـاطره دارانِ سـوگـوار            مـعـصـوم هـفـتـمـیـن گـلِ آلالـۀ بـهـار

تو سینـه‌ات حسیـنـیـۀ داغ کـربـلاست            دلتنگی‌ات بزرگتر از این قصیده‌هاست

ای دوّمین محـمّـد و ای پنجـمیـن امام            از خلق و از خدای تعالی تو را سلام

چشم و چراغ فاطمه، خورشید هفت نور            روح روان احـمـد و فـرزند چار امام

وصف تو را نگفته خدا جز به افـتخار            نام تو را نـبرده نـبـی جـز به احـتـرام

هم ساکنان عـرض به پـایت نهاده رخ            هم طایران سدره به دستت همیشه رام

حکـم خـدا به هـمّت تو گـشتـه پـایـدار            دین نبی به دانـش تو مـانـده مـسـتـدام

با آن‌همه جـلال و مـقـامی که داشـتی            دیدی ستم ز خصم ستمگر علی‌الدوام

گه دیـد چـشم پـاک تو بـیـداد از یـزید            گـاهی شنـید گـوش تو دشنام از هشام

گریند در عزای تو پیوسته مرد و زن            سوزند از برای تو هر روز خاص و عام

گاهی به دشت کرب‌و بلا بوده‌ای اسیر            گاهی به کوفه بر تو شده ظلم، گه به شام

خواندند سوی بزم یزیدت، بدان جلال            بردنـد در خـرابـۀ شـامت بـدان مـقـام

گر کـف زدنـد اهـل ستم پیش رویـتان            گـر سنگ ریخـتند به سرهایتان ز بام

راحت شدی ز جور و جفای هشام دون            آندم که گشت عـمر شـریف شما تمام

داریم حـاجـتی که ز لطف و عـنایـتی            بر قـبر بی‌چـراغ تو گـوییم یک سلام

«میثم» هماره وصف شما خـاندان کند            ای مدحتان بر اهل سخن خوشترین کلام

ای دیـن من کـلام تو یا باقـرالعـلوم            ای بی‌کـران مقـام تو یا باقـرالعـلوم

احمد که جانِ ما همه قربان مکتبش            داد همچونان سلامِ تو یا باقـرالعلوم

صد چون مسیح و صد چو خلیل ای امام عشق            پـاشَـد به احـتـرام تو یا باقـرالعـلوم

ما شیعه گشته‌ایم وغلامان بر درت            از لـطـف مـستـدام تو یا باقـرالعلوم

بالله که بوده حـرف تمامیِّ دشمـنان            شـرمنـده از مـرام تو یا باقرالعـلوم

در این زمان که دل نشود بیتِ عاشقان            افـتـاده دل بـه دام تو یا باقـرالعـلوم

با دست با کرامتت ای نجلِ مصطفی            قـلبـم شده ست رام تو یا باقرالعلوم

در شامِ پر کشیدنت ای مرد با وقار            دل پَر کـشد ز بـام تو یا باقـرالعلوم

در بین روضه‌ها چه بگویم؛امان ز شام            نـالان شدم ز شـام تو یا باقـرالعلوم

از شمر بی‌حیا و ز خولی وحرمله            بهـتر بود هـشام تو…یا باقـرالعـلوم

سـلام ای شمع جـمع آفـریـنش           سلام ای نـور چشم اهل بینش

سـلام ای نـقـطۀ پـرگـار دانش           سلام ای ابر گـوهـر بار دانش

سلام ای پنجـمین مرآت احـمد           ســلام ای بــاقــر آل مـحــمّــد

تو خورشیدی و کلّ علم نورت           تـمـام آفـرینـش در حـضورت

خـردمنـدان عـالـم پـای بـنـدت           دل اهـل طریـقـت در کـمنـدت

تمام معرفت از مکتب تواست           تمام علم جاری از لب تواست

جـمـال اقــدس جـان آفـریـنــی           چـراغ چـشـم زین الـعـابـدینی

سـعــادت آیـتـی از خــنـدۀ تـو           ولایـت تـا قــیـامـت بـنــدۀ تـو

جنان کـوی فـقـیـر مستـمـنـدت           جـهـان آفــریـنـش پـای بـنـدت

بهشت و حور بی‌یادت فراموش           چراغ علم بی نور تو خاموش

بهار روح بی فـیض تو پایـیز           هوای خُلد بی‌مهرت غم انگیز

ســلام روح بـر روح پـیـامـت           درود نــور بـر نــور کـلامـت

تو بر شور آفرینان شور دادی           تو بر چشمان جابر نور دادی

تو باب اللّهی و حـقّ الیـقـیـنی           تو نور نور و جان جـان دینی

عبادت سجده بر خاک تو برده           ولایت آب از جوی تو خورده

تـوکـلّ خــاک ایـوان رفـیـعـت           تـوسّـل نـقـش دیــوار بـقـیعـت

ز حُسن خُلقت ای دریای غیرت           نه تنها دوست، دشمن هم به حیرت

امـام پـنـجـم و معصوم هـفـتـم           محمّد را تو فرزند از اب و امّ

مـه دو فـاطـمـه از پنـج اخـتـر           دُر شش بحر و بحر هفت گوهر

ادب یک شاخه گل از بوستانت           رجـب نهـر بهـشت دوستـانـت

به خلق و خُلق و خو کلّ صفایی           همان خُـلـق عـظیم مصطفایی

تـو را مـرآت احـمـد آفـریـدنـد           مــحـمّـد را مـحـمّـد آفـریــدنـد

گهی جّن و ملایک پای بستت           گهی بیل کـشاورزی به دستت

عرق می‌ریخت از لوح جبینت           چو گـوهـر بر جـمال نازنینت

هـمـای روح بـی‌تو پـر نـدارد           ریـاض زهـد بی‌تـو بـر نـدارد

تو خـورشیـد هـمه افـلاکـیـانی           که از رحمت چـراغ خاکـیانی

دل لاهوتیت را درد و داغ است           مزارت بی رواق و بی چراغ است

شـما را از ولادت تا شـهـادت           عطا و جود و احسان بوده عادت

شما کـردیـد با دشـمن مـروّت           شـمـا دادیــد فــرمــان اخــوّت

شما بـودیـد و دریـای کـرامت           شما کـردیـد بـر دلـهـا امـامـت

شـمـا راه هـدایـت را نـمـودیـد           شـما بـاب ولایت را گـشـودید

شـمـا روشـنـگـر راهـیـد آری           مـن الله و الـــی الـلّـهـیــد آری

عـبـادت بـی شما امـضا ندارد           اطاعـت بی شـما مـعـنـا ندارد

شـما آیـات را تـعـبـیـر کـردید           اطـیعـوالله را تـفـسـیـر کـردید

تـأسّی بـر شما یـعـنی هـدایـت           اطاعت از شما یـعـنی ولایـت

شما دانید «میثم» هر چه بوده           سر تسلـیم بر این خـاک سوده

بـاز روزیِّ مـا غــم اسـت آقـا           اشک با دیـده مـحـرم است آقا

فـرصت گـریـه بـا امـام زمان           بـاز امـشـب فـراهـم اسـت آقـا

پای آن غصه‌ها که خوردی تو           من اگر جـان دهـم کم است آقا

تــو عــزادار کــربـلا هـسـتـی           تا که این عـالم، عـالم است آقا

آری آری شـب عــزای شــمـا           پــیــشــواز مــحــرّم اسـت آقـا

تا قـیـامت به پـیـش چـشمانـت           رأس بـر نـی مُـجـسّم است آقا

چـشـم تو یاد کـربـلا دریـاست

هـمۀ روزهـایت عـاشـوراست

می‌روی یـاد کـودکـی از حال           پـیـر کـرده تـو را غـم گـودال

یــاد آن خــاطــرات بــارانــی           شـده کـرب‌و بـلا مـنا، ده سال

با غرورت چه کرده مرد صبور؟           غـارت گـوشـواره و خـلـخـال

داشت در بین خیمه‌ها می‌سوخت           پــدرت از خــجـالـت اطــفــال

با تو گـفـته چه قـدر اسرار از           دفـن آن پیکـری که شد پامـال

وای از این اتـفـاق، هم بازیت           پیـش چـشمـان تو شده بـی‌بـال

کربلا، کوفه، شام در دل توست

روضه‌های رقـیه قـاتل توست

ای دانش و کمال و فضیلت سه بنده‌ات            دشمن گـشاده رو، ز گـلستان خـنده‌ات

آرنــدۀ کــمـال و شـکــافـنــدۀ عــلــوم            پایـنده عـمر هر دو ز گـفـتار زنـده‌ات

ای مـتّـکـی هـمـاره کـلام خـدا بـه تـو

یـا بـاقــرالـعـلـوم! ســلام خــدا بـه تـو

مـولای کـلّ خـلـقـت و خـلاّق را ولی            انــوار انـبــیـا ز جـبـیـن تـو مـنـجـلـی

دریـای هـفت دُرّ و دُرِ چار بحـر نور            نجـل دو فـاطمه خـلـفِ پـاکِ دو عـلی

تفـسیـر حُـسن لم یزلی نقـش صورتت

گل بوسه‌های یوسف زهرا به طلعتت

تــو کـیــسـتـی مـحــمّـد آل مـحــمّـدی            خـورشـیـد آسـمـان کــمـال مـحــمّـدی

قـرآن نـور در بـغـل زیـن الـعـابـدیـن            آیـات ســوره‌هـای جــمـال مـحــمّـدی

دانـش نــیـازمــنــد دم روح پــرورت

جابـر سلام گـفـتـه ز قـول پـیـمـبـرت

تو شهریـار عـلم و عـلـومند لشکـرت            زانـو زدند صدر نشینان به محضرت

حکـمت لطیـفـه‌ای ز کـتاب فضیـلـتت            دانـش کـنـایـه‌ای ز الــفـبـای دفــتـرت

در وقت درس بر سخنت خلقتند گوش

هنگـام کـار بیل کـشاورزیت به دوش

در حُـسن تو جـمـال خـداونـد دیـده‌اند            در یک کـلام تو دو جهان پـند دیده‌اند

نابخـردان که زخم زبانت به دل زدند            جـای غـضب ز تو گُـل لبخـند دیده‌اند

ازبس بزرگواری و از بس گشوده‌ای

هم قلب دوست، هم دل دشمن ربوده‌ای

آیـیــنـۀ جــمــال خــداونـــد اکــبـــری            نـامت محـمّد است و سراپـا پیـمـبـری

دُردانـۀ حــسـیـنـی و ریـحـانـۀ حـسـن            نـسـل امـام، هـم ز پـدر هم ز مـادری

شیرین هماره کام دل از ذکر خیر توست

وز قصّۀ لطیف عزیز و عُزیر توست

آب حیات جـرعـه‌ای از آب جـوی تو            روح مسیـح می‌دمـد از گـفـتـگـوی تو

پایان گـرفت شهر جـمـادی در انتظار            تـابـیـد در هــلال رجـب مـاه روی تو

این ماه را به فیض تو رحمت فزوده شد

دست عـطا و باب اجـابت گـشوده شد

عـلـم تو گر نبود شهـادت اثـر نداشت            نـخـل امـیـد سـیّـد سـجـّاد بَـر نـداشـت

مـولای سـاجـدیـن و امـام المجـاهـدین            مثـل تو ای محـمّد ثـانـی پـسر نداشت

زهـد پـدر، کـرامـت مـادر مـبـارکـت

در کـودکـی شهـامت حـیـدر مبارکـت

در مجلس یـزید که بودت چهـار سال            گـفتی سخن چنانکه خداوند ذوالجـلال

خـوانـدی حــرام‌زاده سـپـاه یــزیـد را            با منطـقی که پور معـاویّه گـشت لال

یک طفل چار ساله و این نطق آتشین

تو لب گـشودی و پدرت گـفـت آفـرین

حُبّ تو نخـل پُـر بَـر شیـرین بـاغ دل            مِهر تو همچون مُهر جبین است داغ دل

از وادی بـقـیـع تو در سیـنـه بـقـعـه‌ها            وز قبر بی چراغ تو روشن چراغ دل

ای مــاوراء وهـم، مــقــام رفـیــع تـو

تـا حـشـر در مـدیـنـۀ دل‌هـا بـقـیـع تـو

ای مـکـتـب تــو روح تــمـام پــیـام‌هـا            در هـر پــیــام روح فـزایـت قــیـام‌هـا

تا گـردش مـداوم لـیـل و نـهـار هست            از خـلـقـت و خـدات دمــادم ســلام‌هـا

پیوسته ریخت گوهـر تـوحـیـد از لبت

کـار قـیـام کـرب‌و بـلا کـرد مکـتـبـت

تـو پـنـجـمـیـن سـتـارۀ بُــرج ولایـتـی            مـهـر جهـان فــروز سـپـهـر هـدایـتـی

مـلـک خـداست سبز ز باران رحمتت            یـا بـاقـرالـعـلـوم بـه مـا هـم عـنـایـتـی

میثم هـماره میوۀ نخـلـش ثـنای توست

مضمون گرفته از تو و مدحت سرای توست

بـار بـلا به شـانـه کـشـیـدم به کـودکـی           ازصبح تابه عصر چه دیدم به کودکی

از خـیـمـه گـاه تا تـه گـودال قـتــلـگـاه           دنـبـال عــمّـه‌هـام دویــدم بـه کـودکـی

آن شب که در مقابل من عمه را زدند           فـریـاد الـفــرار شـنـیــدم بـه کــودکـی

عـمّه اگرچه درهمه جـا شد سپـر ولی           من ضرب دست شمر چشیدم به کودکی

آنشب که در خـرابه سر آمد میان مان           چون عـمّه‌ام رقـیـه خـمیـدم به کودکی

با کعـب نـی لباس همه پـاره پـاره شـد           بـدتـر ز اهـل شـام نـدیـدم بـه کـودکـی

یک سرخ مو ز قافلۀ ما کنیز خواست           این را به گوش خویش شنیدم به کودکی

در مجلس شراب که شخصیتم شکست           مـن آسـتـیـن صبـر جـویـدم به کودکی

ای رخت چراغ هُدی یا محمد ابن‌علی            پنجـمیـن ولـیّ خـدا، یا محمد ابن‌عـلی
نـجـل سـیـدالـشهـدا، یا محـمد ابن‌علی            جان عـالـمت به فـدا، یا محمد ابن‌علی

یا محـمـد ابن‌عـلی، یا محـمد ابن‌عـلی
ای بهار دل سخنت، ای حیات جان ز دمت            جنّ و انس و حور و ملک، جمله سائل کرمت
در مدینۀ دل ماست، هم بقیع و هم حرمت            یک صدا دهیـم نـدا، یا محمد ابن‌علی
یا محـمد ابن‌عـلـی، یا محـمد ابن‌عـلی
شمع جمع اهـل ولا، کعـبۀ دل همه‌ای            پـارۀ تن نـبـی و نـور چـشم فـاطمه‌ای
در دلم فروغ خدا، بر لبم تو زمزمه‌ای            دل نگردد از تو جدا،یا محمد ابن‌علی
یا محـمد ابن‌عـلـی، یا محـمد ابن‌عـلی
جـز دعای تو نبود، بر لبم دعای دگر            جز ولای تو نـبود، در دلم ولای دگر
گر برانی از در خود، تا روم به جای دگر            مـن نـمی‌روم ابـدا، یا محـمد ابن‌عـلی
یا محـمد ابن‌عـلـی، یا محـمد ابن‌عـلی
مهر تو عبادت من، عشق من ارادت من            با شما ولادت من، با شما شهادت من
هم عطاست عادت تو، هم دعاست عادت من            کن عـنایـتی به گـدا، یا محمد ابن‌علی
یا محـمد ابن‌عـلـی، یا محـمد ابن‌عـلی

پخش سبک

دلـم در مـدیـنـه زائـر شـد           عـزای حضرت بـاقـر شد

گـشتـه پـرپـر گـل یـاسمن           تـسلیت حـجـت بن الحسن

واویلا؛ واویلا؛ واویلا (۳)

*****************

گـشتـه مسموم کـیـنه مولا           به جنت نوحه گر شد زهرا

دل به غـم مبتـلا گـردیـده           مـدیــنـه کـربـلا گـردیــده

واویلا؛ واویلا؛ واویلا (۳)

*****************

چشم دل خونفـشان داغت           فاطمه نوحه خـوان داغت

عزیزم از چه مضطر گشتی           مثـل آلالـه پـرپـر گـشـتـی

واویلا؛ واویلا؛ واویلا (۳)

*****************

به قـربـان دو چـشم تـرت           ورم کـرده چرا پـیـکـرت

چونکه دل بر غم تو دادم           یـاد بـازوی خـود افـتــادم

واویلا؛ واویلا؛ واویلا (۳)

*****************

شکست از ضربه‌ای پهلویم           ورم کرد از جـفـا بازویم

ستـم بین دیـوار و در شد           گـل نشکـفـته‌ام پـرپـر شد

واویلا؛ واویلا؛ واویلا (۳)

پخش سبک۱                     پخش سبک ۲

شد دل عـالم پـریشان و حـزین           در عـزایت ای امـام پـنجـمـیـن

ای شهـیـد زهـر کـیـنـه الـسلام           چـشـمـۀ نـور مــدیـنـه الـسـلام

سیدی یا حضرت باقر مدد (۴)

*******************

باقـر العـلـمی و نـور سـرمـدی           لالـه ای از بـوسـتـان احــمـدی

تـو قــمـر در آسـمـان رحـمـتی           مصحـف اله را بیـان رحـمـتی

گرچه بر خون شریعت تشنه بود           بر تن اسلام همچون دشنه بود

سیدی یا حضرت باقر مدد (۴)
*******************

دشمن از ضربه زدن ناکام شد           قـال بـاقــر حـافـظ اســلام شـد

ای فـدای داغِ بـر دل حاکی‌ات           ای به قـربان مـزار خـاکـی‌ات

در عزایت رزق ما درد و غم است           هرچه گریم در عزای تو کم است

سیدی یا حضرت باقر مدد (۴)
*******************

ای تـمـام هستـیت وقـف هـدف           وقف راه دین و قرآن و شرف

دیــدۀ آفــاق شـد؛ گــریــان تــو           مقـتـدای عشق، جان قـربان تو

ای امـام پـنـجـم، ای نـور خـدا           روضه خوان روضه های کربلا

سیدی یا حضرت باقر مدد (۴)
*******************

ای‌که بودی بین مشتاقان عشق           یاوران حضرت سلطان عـشق

عصرعاشورا جسارت دیده‌ای           بر حـرم ظلم و جـنایت دیده‌ای

بهر ما از صورت نیلی بخوان           روضه‌ای از ضربۀ سیلی بخوان

سیدی یا حضرت باقر مدد (۴)

پخش سبک

ای عـزیز مصطـفی امامِ باقـر           مسمـوم زهـر جـفـا امامِِ بـاقـر
جانِ تو چه مظلومـانه فـدا شد           مادرت فاطمه صاحب عزا شد

واویلا واویلا آه و واویلا (۲ )
*******************

ای که شکـافـنـدۀ عـلـم خـدایی           تو شاهد روضه های کربلایی
ای احـادیث تو فـروغ مکـتـب           سـلام ای یـادگـار داغ زیـنـب
واویلا واویلا آه و واویلا (۲ )
*******************
مـزار خـاکـی تـو قـبـلـۀ دلـهـا           نگـاه لـطف تو حـلال مشکـلها
مشکلم دوری از حرم شماست           حـاجـتـم زیـارت کـربـبـلاست
واویلا واویلا آه و واویلا (۲ )
*******************

ما از شما توشۀ غم را میخواهیم           رزق گریۀ محرم را میخواهیم
گریه بر مصیبت سخت گودال           آن حرامی که شد بر کوفی حلال
واویلا واویلا آه و واویلا (۲ )
*******************
یـادگـار لالـه‌هـای شـده پـرپـر           ای شاهد غـربت آن تنِ بی‌سر
دیده‌ای بر روی نیزه سری را           شـنـیدی نـالـه‌هـای مـادری را
واویلا واویلا آه و واویلا (۲ )

پخش سبک                                              یـا بـاقـرِ آل عـبـا؛ ای یـادگـار کــربــلا

جان علی و فـاطمه؛ دلبـند زین العـابدین           جانها فدای راهت ای؛ فرزند زین العابدین

یـا بـاقـرِ آل عـبـا؛ ای یـادگـار کــربــلا

*************************

ای جان من،جانان من؛ ای ذکر تو درمان من           می‌باشد ای وجه خدا؛ خاک تو بر چشمان من

بر قلب ما یا سیدی؛ آتش زده سوز غمت           مسموم کینه گشته‌ای؛ گریم به یاد ماتمت

یـا بـاقـرِ آل عـبـا؛ ای یـادگـار کــربــلا

*************************

فرمانروای عالمین؛ ای بر نبی نور دوعین           ای مُحرمِ حجّ عزا؛ ای شاهد داغ حسین

در گلشن سرخ وفا؛ دیدی گلی پرپر شده           در مقتل خونِ خدا؛ دیدی تنی بی‌سر شده

یـا بـاقـرِ آل عـبـا؛ ای یـادگـار کــربــلا

*************************

در قتلگه افتاده بود؛ روح و روان مصطفی           سوز دل جـن و مَلَک؛ داغ ذبیحاً بل قـفا

رنج مُداوم دیده‌ای؛ هر جا و در هر مرحله           دور و بر تو بوده‌انده؛ شمر و سَنان و حرمله

یـا بـاقـرِ آل عـبـا؛ ای یـادگـار کــربــلا